Ενδομητρίωση μια «ύπουλη» νόσος

Παναγιώτης Νικολάρας Μαιευτήρας - Γυναικολόγος Επιστημονικός Συνεργάτης ΛΗΤΩ

Η ενδομητρίωση είναι μια πάθηση, η οποία επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την καθημερινότητα της γυναίκας. Απασχολεί ένα ποσοστό γυναικών 15-25% που βρίσκονται στην αναπαραγωγική τους ηλικία. Ιατρικά, χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη του ενδομήτριου ιστού έκτοπα, δηλαδή από ιστό που μοιάζει με την εσωτερική επένδυση της μήτρας, σε άλλες περιοχές της πυέλου όπως ωοθήκες, σάλπιγγες, έντερο, περιτόναιο και σε μερικές περιπτώσεις πνεύμονες και νεφρούς. Δημιουργεί φλεγμονή, πόνο, αίσθημα βάρους χαμηλά στην πύελο, διαταραχές στην έμμηνο ρύση, δυσπαρευνία (πόνο κατά τη διάρκεια της επαφής) και υπογονιμότητα. Η ενδομητριωσιακή γυναίκα, πραγματικά, ταλαιπωρείται στην καθημερινότητά της. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που αδιαφορεί για τη σεξουαλική ζωή της λόγω του πόνου στην επαφή, «βασανίζεται» κατά τη διάρκεια της περιόδου, αλλάζει κυριολεκτικά ο ψυχισμός της. Μη μπορώντας να καταλάβουν την αιτία, απλώς μαθαίνουν να ζουν με το «πρόβλημά» τους. Η κορωνίδα των προβλημάτων έρχεται όταν η πάθη - ση επηρεάζει τον ερχομό του πολυπόθητου μωρού τους. Εκεί συνήθως γίνεται και η διάγνωση της πάθησης λόγω της παρόδου αρκετού καιρού προσπαθειών χωρίς αποτέλεσμα. Το ζευγάρι πέφτει σε προβληματισμό, ψυχική κόπωση και αγωνία. Η ενδομητρίωση δεν έχει πάντα συμπτωματολογία, εξού και ο χαρακτηρισμός ως «ύπουλης» νόσου. Διαγιγνώσκεται ανάλογα με τη σοβαρότητά της σε ήπια, μέτρια, σοβαρή, με εξετάσεις αίματος, υπερήχους και λαπαροσκόπηση, η οποία αποτελεί και την ασφαλή μέθοδο διάγνωσης και χειρουργικής θεραπείας. Με τη λαπαροσκόπηση ελέγχεται συνολικά η πύελος, έτσι λοιπόν λύνονται οι πιθανές συμφύσεις που δημιουργούνται με την πάθηση, αφαιρούνται οι ενδομητριωσικές εστίες και αξιολογείται η «ζημιά» που έχει ενδεχομένως γίνει. Έπειτα, ο ιατρός θα συμβουλεύσει την παθούσα με ποια μέθοδο θα πρέπει να προσπαθήσει να τεκνοποιήσει. Ο «εχθρός» της ενδομητρίωσης είναι η σταθερή παρακολούθηση της γυναίκας σε όλα τα στάδια της αναπαραγωγικής της ηλικίας και μη, η καλή σχέση με τον θεράποντα ιατρό της, οι συχνές πρέπουσες εξετάσεις και πάντα η ενημέρωση για τυχόν κλινικές ενδείξεις και πυελικά προβλήματα. Έτσι, αποφεύγουμε τις βασανιστικές εκδηλώσεις, μιας πιθανής ενδομητρίωσης στην καθημερινότητα και φυσικά είμαστε σε καλύτερη τελική θέση όταν φθάσει η στιγμή της απόφασης για προσπάθεια τεκνοποίησης.